The randomness of life
ธนพลขับรถไปหาพ่อของเขาที่บ้านพักคนชรา
Thanaphon drives to his dad's nursing home.
ธนพล: สวัสดีครับพ่อ! เป็นไงบ้างครับ?
Thanaphon: Hi Dad! How are you?
พ่อของธนพล: ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ว่าลูกจะทำอะไรในอนาคต อย่าแก่นะ!
Thanaphon's father: Not so good. Whatever you do in the future, don't get old!
ธนพล: ผมจะจำไว้ครับ แต่ตอนนี้เราไปกันเถอะ!
Thanaphon: I'll keep that in mind. Anyway let's go!
(ธนพลกับพ่อขึ้นรถแล้วขับออกไป)
(Thanaphon and his father get in the car and start driving.)
ธนพล: 20 ปีมาแล้วที่แม่ ...
Thanaphon: It's been twenty years since Mom ...
พ่อของธนพล: พ่อรู้ ไม่อยากจะเชื่อเลย
Thanaphon's father: I know, I can't believe it.
ธนพล: วันนั้นก่อนแม่ขึ้นรถ ผมเรียกให้แม่หยุดแล้วบอกแม่ว่าผมรักแม่แค่ไหน
Thanaphon: On that day before she got in the car I stopped her to tell her how much I love her.
พ่อของธนพล: จริงหรือ? ลูกไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟังเลย
Thanaphon's father: Really? You never told me this.
ธนพล: ผมเอาแต่คิดว่าถ้าไม่ได้พูดไป แม่อาจจะออกไปเร็วกว่านั้นแล้วก็อาจจะ ...
Thanaphon: I keep thinking if I hadn't done that, she would have left a bit earlier and maybe ...
พ่อของธนพล: ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นหรอก พ่อดีใจที่ลูกบอกแม่ว่าลูกรักแม่
Thanaphon's father: There's no point dwelling on that. I'm glad you told your mom you love her.
ธนพล: บางทีเรื่องนี้ก็ทำให้ผมประหลาดใจเหมือนกันว่าชีวิตไม่มีแบบแผนขนาดไหนและเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตได้ยังไง
Thanaphon: This sometimes amazes me. How random life is and how small details can completely change your life.
พวกเขาขับรถไปเงียบ ๆ จนถึงที่หมาย ธนพลจอดรถแล้วพวกเขาก็ลงจากรถ
They drive in silence until they arrive. Thanaphon parks the car and they get out.
ธนพล: มีแดดด้วย! ดีจัง!
Thanaphon: Oh, sunshine! How nice!
พ่อของธนพล: ใช่ ดีจริง ๆ
Thanaphon's father: Yes, it's nice.
ธนพล: ผมซื้อดอกไม้มาให้แม่ด้วย
Thanaphon: I bought some flowers for Mom.
พ่อของธนพล: ดีเลย แต่เดี๋ยวกวางจะมากินนะสิ
Thanaphon's father: Good, but the deer will eat them.
พวกเขาเดินไปด้วยกันครู่หนึ่ง
They walk for a while.
ธนพล: ถึงแล้วครับ
Thanaphon: Here we are.
พวกเขายืนตรงนั้นเงียบ ๆ แล้วธนพลก็วางดอกไม้ลงบนหลุมศพของแม่ในที่สุด
They stand in silence. Finally Thanaphon put the flowers on his mother's grave.
ธนพลขับรถไปหาพ่อของเขาที่บ้านพักคนชรา
Thanaphon drives to his dad's nursing home.
ธนพล: สวัสดีครับพ่อ! เป็นไงบ้างครับ?
Thanaphon: Hi Dad! How are you?
พ่อของธนพล: ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่ว่าลูกจะทำอะไรในอนาคต อย่าแก่นะ!
Thanaphon's father: Not so good. Whatever you do in the future, don't get old!
ธนพล: ผมจะจำไว้ครับ แต่ตอนนี้เราไปกันเถอะ!
Thanaphon: I'll keep that in mind. Anyway let's go!
(ธนพลกับพ่อขึ้นรถแล้วขับออกไป)
(Thanaphon and his father get in the car and start driving.)
ธนพล: 20 ปีมาแล้วที่แม่ ...
Thanaphon: It's been twenty years since Mom ...
พ่อของธนพล: พ่อรู้ ไม่อยากจะเชื่อเลย
Thanaphon's father: I know, I can't believe it.
ธนพล: วันนั้นก่อนแม่ขึ้นรถ ผมเรียกให้แม่หยุดแล้วบอกแม่ว่าผมรักแม่แค่ไหน
Thanaphon: On that day before she got in the car I stopped her to tell her how much I love her.
พ่อของธนพล: จริงหรือ? ลูกไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้พ่อฟังเลย
Thanaphon's father: Really? You never told me this.
ธนพล: ผมเอาแต่คิดว่าถ้าไม่ได้พูดไป แม่อาจจะออกไปเร็วกว่านั้นแล้วก็อาจจะ ...
Thanaphon: I keep thinking if I hadn't done that, she would have left a bit earlier and maybe ...
พ่อของธนพล: ไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้นหรอก พ่อดีใจที่ลูกบอกแม่ว่าลูกรักแม่
Thanaphon's father: There's no point dwelling on that. I'm glad you told your mom you love her.
ธนพล: บางทีเรื่องนี้ก็ทำให้ผมประหลาดใจเหมือนกันว่าชีวิตไม่มีแบบแผนขนาดไหนและเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจเปลี่ยนชีวิตทั้งชีวิตได้ยังไง
Thanaphon: This sometimes amazes me. How random life is and how small details can completely change your life.
พวกเขาขับรถไปเงียบ ๆ จนถึงที่หมาย ธนพลจอดรถแล้วพวกเขาก็ลงจากรถ
They drive in silence until they arrive. Thanaphon parks the car and they get out.
ธนพล: มีแดดด้วย! ดีจัง!
Thanaphon: Oh, sunshine! How nice!
พ่อของธนพล: ใช่ ดีจริง ๆ
Thanaphon's father: Yes, it's nice.
ธนพล: ผมซื้อดอกไม้มาให้แม่ด้วย
Thanaphon: I bought some flowers for Mom.
พ่อของธนพล: ดีเลย แต่เดี๋ยวกวางจะมากินนะสิ
Thanaphon's father: Good, but the deer will eat them.
พวกเขาเดินไปด้วยกันครู่หนึ่ง
They walk for a while.
ธนพล: ถึงแล้วครับ
Thanaphon: Here we are.
พวกเขายืนตรงนั้นเงียบ ๆ แล้วธนพลก็วางดอกไม้ลงบนหลุมศพของแม่ในที่สุด
They stand in silence. Finally Thanaphon put the flowers on his mother's grave.
|
Learn Thai and other languages online with our audio flashcard system and various exercises, such as multiple choice tests, writing exercises, games and listening exercises. Click here to Sign Up Free!Or sign up via Google with one click: 
Watch a short Intro by a real user! |
© 2024 Antosch & Lin Languages
Privacy Policy & Terms of Service